Rozdział 7

Usłyszałam dźwięk budzika, który nie potrafi zaakceptować mojego związku z łóżkiem. Po paru sekundach melodia ustała, jednak nie na długo, gdyż zaraz wznowiła się melodyjka. Wydało mi się to dość dziwne. Podniosłam głowę. Dopiero wtedy rozpoznałam, że to nie jest budzik a dzwoniąca komórka (aut. Shadow nie miała w sierocińcu własnego telefonu, więc po dłuższej "rozmowie" z Titi dziewczyna musiała przyjąć telefon.). Spojrzałam na wyświetlacz. Wielkimi literami pisało: Rozalia.

-Słucham?

-Shadow przyjdź do parku. Szybko!- usłyszałam zdenerwowany głos Rozy.

-Jest piąta...

-Już!- jej ton głosu nie znosił sprzeciwu. Rozłączyłam się, wzięłam pierwsze lepsze ubrania z szafy i powędrowałam do łazienki. Widząc iż wzięłam dość obcisłe ubrania miałam zamiar je wymienić, ale nasunęła mi się myśl, że coś się stało. Włosy związałam w wysokiego kucyka a na nogi ubrałam czarne botki. Zleciałam szybko po schodach, lecz nie zauważyłam leżącej koszulki z papierami Titi na jednym ze stopni. Niestety z moim szczęściem, stanęłam na niej. Potłukłam sobie tyłek i zapewne nabiłam kilka sińców na nogach. 

-Jeju! Słońce nic ci nie jest?- zaalarmowana moim głośnym zejściu po schodach, pojawiła się moja opiekunka w drzwiach. 

-Tak.- powiedziałam wstając. Wykrzywiłam się z bólu, lecz po chwili wymusiłam uśmiech. 

-Gdzie tak wcześnie idziesz? 

-Koleżanka ma jakąś sprawę. Będę pod telefonem.- wyszłam z domu na tyle szybko ile mogłam. Szczerze mówiąc, przyzwyczaiłam się, że jest tutaj ktoś kto o mnie dba i się martwi. Mimo bólu po stłuczeniu biegłam, przez co zaoszczędziłam parę minut marszu. Na skraju parku zauważyłam zdenerwowałam Rozalię. Przeszłam przez ulicę i podeszłam do niej. 

-Co się stało?- zapytałam.

-Chodź, sama zobacz.- powiedziała i pociągnęła w jego głąb. Z daleka dostrzegłam białe włosy Lysandra. Gdy podeszłyśmy bliżej sama nie mogłam uwierzyć co widziałam. Na ławce siedział całkowicie pijany Kastiel  i coś bełkotał.

-Czemu go nie zanieśliście do domu?- zapytałam spokojnie. 

-Dobre pytanie.- powiedziała Rozalia.

-Uparł się, że nie pójdzie dopóki nie ściągniemy tu Biru i mu nie wybaczy to nie wstanie.- jak zwykle Lysander był opanowany. Natomiast moje oczy zrobiły się jak dwa wielkie spodki. 

-Skąd...

-Tylko z tobą się pokłócił, nie licząc Nataniela.

-Ech...- westchnęłam. Podeszłam do czerwonowłosego, który czkał i patrzył gdzieś w dal. -Kastiel- położyłam mu dłoń na ramieniu. Zdziwiony popatrzył na mnie. - Chodź, idziemy do domu. 

-Nigdzje nje jide, dy musjisz mji wybacyć.- Patrzył w moje oczy. 

-Chodź.- byłam nieugięta.

-Nje- musiałam przyznać, że Kastiel nawet po alkoholu był okropnie uparty. 

-Wybaczam chodź. - podałam mu moją dłoń. Przyjął ją, ale był na tyle wstawiony, że nie utrzymał się na własnych nogach. Lysander wziął go pod ramie, mimo tego Diabeł nie puścił mojej dłoni. 

-Kastiel, puściłbyś?- zapytałam. Ten coś burknął. Nadal trzymał dłoń. 

-Chyba musisz iść z nami.- odezwał się Lys.

-Niestety- mruknęłam. Mieszkał dość daleko od nas, więc musieliśmy przejść połowę miasta. Dużo ludzi nie było na chodniku, więc było nam łatwiej go tachać.Gdy weszliśmy na ulicę, gdzie znajdowały się domki jednorodzinne zamarłam. Było tam w prost przeciwnie. 

-Co na to jego rodzice?- zapytałam

-Pracują. Kas mieszka sam, a oni wpadają raz na jakiś czas.

-Czyli nic się nie zmieniło.- powiedziałam pod nosem

-Coś mówiłaś?

-Nie, nic.- Lysander wyciągnął klucze. Zaraz skąd on... Dobra nieważne. Otworzył drzwi i weszliśmy do środka. Położyliśmy go w jego pokoju a po chwili już spał. My usiedliśmy na kanapie. Ani mi, ani jemu się nigdzie nie spieszyło, gdyż był weekend. 

-Będziesz tu na niego czekał?- zapytałam. 

-Tak, ale nie wiem jak długo. Muszę Leo pomóc, a nie mam telefonu przy sobie. 

-Zostanę z nim. O nic się nie martw- uśmiechnęłam się. Rozmawialiśmy jeszcze godzinę, ponieważ Lysander musiał iść. Zostałam sama. Zaczęłam się zastanawiać. Czy wybaczyłam Kastielowi na prawdę, czy byle by poszedł. Gdzieś w głębi czułam, iż już w dzień po sprzeczce pustkę, ale w końcu był to mój przyjaciel. Sama już nie wiedziałam. Moje rozmyślania przerwał jego krzyk. Pobiegłam szybko do jego pokoju. Zdziwiło mnie, że nie pomyliłam korytarzy. Dom był ogromny, co się za tym wiązało- wiele pokoi i korytarzy. Otworzyłam drzwi. Leżał tak jak go zostawiliśmy, lecz tym razem się kręcił a na jego czole były widoczne kropelki potu. 

-Nie!- krzyknął. Podeszłam do jego łóżka i odgarnęłam mu włosy z czoła do którego były przyklejone. 

-Spokojnie.- podziałało jak ręką odjął. Zabrałam rękę. Miałam już wychodzić z pokoju, ale usłyszałam jego zachrypnięty głos. 

-Zostań.- natychmiast się odwróciłam. Jego brązowe oczy były otwarte i intensywnie we mnie wpatrywały. Wróciłam. Przykucnęłam przy jego łóżku. Ten westchnął oraz pociągnął mnie na nie. Odwrócił się plecami do mnie. Zdążyłam jedynie usłyszeć ledwo słyszalne dziękuję.

(strój Shadow)

***

Udało mi się go napisać! I chwała. 

Ten rozdział dedykuję Aika' san  oraz nowej czytelniczce Kociara. Na moich ustach gości wielki uśmiech, kiedy widzę  nowe osoby. Uwaga! Rozdziału nie będzie ani we wtorek, ani poniedziałek, gdyż jadę na badania, więc mnie nie będzie. 

Jak oceniacie rozdział? Piszcie swoje opinie w komentarzach oraz zapraszam do zakładki nowe postacie! 

Czytasz?=Komentuj! Sprawiają mi one wielką radość, nawet jeżeli są to słowa krytyki, która oczywiście jest uzasadniona!

Pozdrawiam :*